Artiest 2.0: is er licht aan het einde van de tunnel? (deel 2)

Op dit moment zie ik allerlei artiesten en DJ’s die al wat jaren meelopen in de Dance worstelen met de vraag hoe het nu verder moet in de toekomst met hun muziek. Ze verdienen immers niets of nauwelijks wat als er uberhaupt nog vinyl wordt uitgebracht en hun back-catalogus van Dans-vloer hits loopt ook niet. Daarnaast hebben ze in het verleden vaak overeenkomsten met diverse platenmaatschappijen voor de back-catalogus die hun repertoire vaak ook op de plank laten verstoffen. Wellicht zetten ze de catalogus nog in de downloadwinkels waar het ook niet verkoopt. Er wordt immers geen aandacht aan geschonken door de betreffende platenmaatschappijen doordat deze zich bezighouden met nieuw repertoire en de waan van de dag.

Het lijkt er op dat de ‘longtail’ voor artiesten en DJ’s die muziek uitbrengen dan ook niet ontstaat. Uit eigen ervaring kan ik in ieder geval aangeven dat 10,4% van alle tunes die ‘op voorraad zijn’ bij Dance-Tunes goed zijn voor de gehele omzet van 2009. Dit betekent simpelweg dat zo’n 90% van de voorraad ligt te verstoffen. Ook de MCPS (de Engelse Stemra) heeft dit in 2008 onderzocht en geeft aan dat de digitale omzet wordt gemaakt met zo’n 52.000 titels en dat er van een longtail-effect geen sprake is. Ik begrijp het wel, als ik kijk naar Dance-Tunes en zie een C2-kantje uit 1997 voor 1,49 Euro. Dan denk ik simpelweg: dat is overvraagd! Niemand gaat dat bedrag betalen als je het ergens op het internet gratis kan vinden.

Het opvallende bij Dance-Tunes is dat de backcatalogus wel beluisterd wordt. De verhouding luisteren staat tot kopen is 1 staat tot 1.500. Dit is eigenlijk bizar! Dance-Tunes kan rustig stellen dat zij de zoekmachine voor Dance-muziek binnen Nederland is. Elke maand neemt het bezoekersaantal van Dance-Tunes nog steeds toe en daarmee ook het aantal tunes dat beluisterd wordt. De conclusie die ik daar uit kan trekken is dat het aanbod van Dance-Tunes kennelijk wel van goede kwaliteit is om in ieder geval te komen luisteren.

Terug naar de artiesten en DJ’s die worstelen met hun muziekcatalogus. Mijns inziens zou men backcatalogi van artiesten en DJ’s tegen een vaste maandelijkse vergoeding beschikbaar moeten maken, zodat fans deze onbeperkt kunnen downloaden. Zet de catalogus op een eigen blog of website tegen een vaste maandelijkse vergoeding. Laat fans eerst proberen door ze 5 nummer gratis te geven en daarna hebben ze toegang tot de catalogus tegen het vaste maandelijkse bedrag. Nieuwe tracks die worden gemaakt kun men ook weer aan de catalogus toevoegen waardoor fans weer reden hebben om terug te komen naar de site van de artiest. Hierbij geldt wel het relevantie, consistentie en discipline beginsel dat ik in deel 1 heb beschreven.

Natuurlijk staat de backcatalogus van artiesten en DJ’s in een van de diverse downloadwinkels. Mijn advies zou zijn spoor de platenmaatschappij, die de catalogus in zijn beheer heeft, aan om het onbeperkt downloaden tegen een vaste maandelijkse vergoeding binnen deze downloadwinkels mogelijk te maken. Een groot deel van de muziekliefhebbers kent deze downloadwinkels en spendeert elke dag geruime tijd door om naar nieuwe muziek te luisteren. De zoekmachinefunctie van Dance-Tunes is daar dagelijks het levende bewijs van.

Kijk of je kunt samenwerken met downloadwinkels in de vorm merchandising of iets dergelijks. Denk na over incentives die je kunt geven waardoor fans eerder ‘getriggerd’ zijn om een maandelijkse vergoeding te betalen en/of downloadwinkels eerder geneigd zijn samen te werken.

Blijft er natuurlijk nog een ding over en dat is dat je de muziek wel promoot. Maak samen met een downloadwinkel en/of de platenmaatschappij een strategisch marketingplan voor online-exploitatie van de catalogus om zo de catalogus continue onder de aandacht te brengen. Hierbij geldt wel weer het relevantie, consistentie en discipline beginsel dat ik in deel 1 heb beschreven.

Tot slot mocht de platenmaatschappij van de artiest geen oren naar de bovenstaande vorm van exploitatie hebben, dan raad ik artiesten aan om in een dialoog met hun platenmaatschappij te treden om de catalogus terug in eigen beheer te krijgen.

Zoals altijd stel ik me natuurlijk weer beschikbaar om een en ander toe te lichten, te bediscussiëren of te presenteren.

Vind hieronder de andere columns;

• Dance-maatschappijen eerst ‘Out of the Box’, nu ‘Back in the Box’?
• Dance-industrie conservatief aan het worden?
• Vroeger was de Dance-industrie blij met 5 a 6 Eurocent …
• Artiest 2.0: is er licht aan het einde van de tunnel? (deel 1)