Column: Het vacuüm van de muziekindustrie (deel 3)
Sinds de ontwikkeling van het internet begin jaren 90 zijn diensten niet langer het exclusieve domein van multinationals. Op internet kan iedereen met een idee en toewijding een dienst zoals een winkel beginnen en succesvol maken. Innovatie op dit gebied is een prachtige mix van individuen, start-ups, overheden en grote bedrijven. Een opmerkelijk effect van internet is dat het al bijna twee decennia leidt tot nieuwe businessmodellen waarbij vrager en aanbieder elkaar op platforms steeds beter rechtstreeks weten te vinden.
De muziekindustrie heeft deze transformerende kracht keihard aan den lijve ondervonden. Met een beetje breedbandverbinding eind jaren 90 hoef je als muziekliefhebber allang niet meer naar de winkel om je muziek te halen. Vele nieuwe muziekdiensten maken hun entree en veranderen het landschap.
De implementatie van internet en social media in het huidige businessmodel is geen hype meer: de omarming van internet en sociale kanalen en de verregaande impact op alle processen, worden enkel en alleen begrensd door de vragen die men stelt en de mate waarin men buiten de gebaande paden durft te treden. Rechteneigenaren (lees: artiesten, auteurs, componisten en hun vertegenwoordigers zoals muziekmaatschappijen en muziekuitgevers) moeten de verschillende eigen digitale domeinen, sociale kanalen en muziekdiensten aan elkaar koppelen. Ze moeten de eindgebruiker van een optimale en juiste gebruikerservaring voorzien. Een hele klus en een hele uitdaging zo lijkt het.
Het staat al geruime tijd vast dat toegang tot content een sleutelrol speelt voor muziekliefhebbers. Kijkend eind jaren 90 naar diensten als Kazaa, LimeWire en Napster dan kun je niet anders concluderen dan dat deze diensten toegang gaven tot een grote database van bestanden. Deze diensten geven allen het gevoel dat alle content (lees: films, foto’s, muziek en software) die voorhanden is, daar te vinden was. Feitelijk verschaffen alle voornoemde diensten daar slechts toegang toe.
De verschuiving in de richting van een ‘ownership-free’ ervaring is vooral normaal voor jongere generaties zoals de digital natives en millennials. Die omarmen nu eenmaal de voortdurende verandering. Het paradigma is totaal verschoven: muziekliefhebbers gebruiken, luisteren en betalen anders voor de muziek die ze luisteren. Muziekliefhebbers hoeven de muziek die ze dagelijks luisteren niet meer te bezitten.
Waren het eerst de platenmaatschappijen en de auteursrechtenorganisaties die eerder deze digitale transformatie niet begrepen, dan zijn het nu wel de muziekdiensten als iTunes en Tidal of artiesten als Taylor Swift die zich lijken te vergalopperen aan de digitale wereld. De partijen die krampachtig proberen hun bestaande model te verdedigen lijken nog steeds niet te begrijpen dat internetgebruikers, en daarmee ook muziekliefhebbers, een anarchistische inslag hebben. Internetgebruikers bepalen zelf wel op welk tijdstip, vanaf welke locatie, met welk apparaat, welk netwerk of welke dienst wordt geraadpleegd of gebruikt. Dat laat zich voor muziekdiensten en rechteneigenaren vertalen naar ‘muziek zou zo breed mogelijk moeten worden aangeboden binnen de digitale wereld’ zouden ze hun rechten optimaal willen exploiteren.
Het niet (willen) aanpassen aan de behoeften en vraag van muziekliefhebbers die graag gebruik maken van een of meer muziekdiensten die zelf gekozen zijn, lijkt als je kijkt naar de Taylor Swift en Tidal discussies de rode draad. Een groot deel van de spelers binnen de muziekindustrie lijkt nog steeds kinderlijk naïef als het om de digitale wereld gaat. Het naïeve idee dat een diepgewortelde dominante houding die in het verleden heerste en op een of andere manier vandaag de dag op een bepaalde manier ook nog heerst de industrie verder gaat helpen blijft op een of andere manier de kop op spelen.
Op de agenda van de muziekindustrie lijkt inhaken op de veranderingen die spelen en het internet gebruiken ten voordele van de artiesten, muziekmaatschappijen en muziekluisteraars nog niet de hoogste plek te hebben. Aanpassen aan de behoeften van fans van artiesten en muziekliefhebbers die zorgen voor brood op de plank wordt nog steeds gemakshalve over het hoofd gezien. Het vacuüm van de muziekindustrie lijkt daarmee voorlopig nog niet doorbroken.
Lees ook
* Foto beschikbaar gesteld door Xolali.com
Ontdek meer van Digitaal Vermogen
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
[…] gevoel van luxe bij de eindgebruiker moet bediend worden. Neem Taylor Swift. Destijds liet zij al haar liedjes van Spotify verwijderen daar ze van mening was er niet voldoende aan te verdienen. Een ander voorbeeld is iTunes. Zij […]
Dit is op DDMCA herblogd.